بیت‌های ماندگار
۰۳
دی
1. تا بجایى رسید دانش من که بدانم همى، که نادانم
گر همىخواهى که بِفروزى چو روز هستىِ همچون شب خود را بسوز
این عبودیت ز عشق است و نیاز طاعت بىعشق مکر است و مجاز 2. به عطر گل خدارا بین که در گلزار می‌پیچد ز نیلوفر که عاشق تر که در گلزار می‌پیچد
مخور صائب فریب فضل از عمامه زاهد که در گُنبد ز بی عقلی صدا بسیار می‌پیچد
صدای عاشق تنها در دل هوشیار می‌پیچد بیا میخانه آنجا هم صدای یار می‌پیچد 3. فرمانده بمیرم که تو در تخت نباشی مشغول مداوای بسی سخت
من حاضرم هر روز کفن پوش شوم لیک حتی نفسی داخل این تخت نباشی 4. هیچ داری از دل مهدی خبر گریه های هر شبش را تا سحر
او که ارباب تمام عالم است من بمیرم سر به زانوی غم است. 5. ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی دل بی تو به جان آمد وقت است که بازایی 6. بسیار سفر باید کرد تا پخته شود خامی‌ها صوفی نشود صافی تا در نکشد جامی 7. آنکس که نداند و بداند که نداند لنگان خرک خویش به مقصد برساند
ولی آنکس که نداند و نداند که نداند در جهل مرکب ابدالدهر بماند 8. روزها همه فکر من اینست و همه شب سخنم که چرا غافل از احوال دل خویشتنم 9. عشقی کز پی رنگی بود عشق نبود، عاقبت ننگی بود 10. ای بسا ابلیس رو که هست پس به هر دستی نباید داد دست 11. گفتم که روی ماهت از من چرا نهان است گفتا تو خود حجابی، ورنه رخم عیان است 12. خروس صبح زد سبوح و قدوس فراکن دیده ازین خواب منحوس 13. عام نادان پریشان روزگار به ز دانشمند ناپرهیزگار
کان زنابینایی از راه افتاد وین دو چشمش بود و در چاه افتاد 14. اگر بلبل زبان می‌بست درکام نه خود را در قفس می‌دید و نه در دام
زبان آدمی با آدمیزاد کند کاری که با خس می کند باد
ولی انجا که باشد جای گفتار خموشی آورد صد نقص در کار
اگر حرفت نزاکت بار یابد قلم را نازکی بسیار باید 15. ساحل افتاده گفت: گرچه بسی زیستم هیچ نه معلوم شد، آه که من چیستم
موج زخود رفته ای تیز خرامید و گفت هستم اگر می‌روم، گر نروم نیستم(اقبال لاهوری) 16. منو دلکندن از دلبر محاله دلم با دلبرم در شور وحاله
با این آقا به این خوبی ندونم کی گفته کربلا رفتن خیاله
دمادم این دا ورد زبانم ببینم کربلات رو تا جوانم
درون سینه آسایش ندارم نیستان را به آتش میکشانم
ببین آشفته گشته وضع و حالم دگر بشکسته حالم، پس ننالم
ز بس که فکر دیدار تو هستم حریم تو شده فکر و خیالم
دل من بی‌قرار کربلاته همه میگن بهشت ایوون طلاته
دیگه اینجوری عادت کردم آقا دیگه کروبلام تو روضه هاته
کرامت میکنی با یک اشاره رخ تو آسمون، چشمات ستاره
واسه لطف نگاه مهربونت غریب و آشنا فرقی نداره 17. مردان خدا، پرده پندار دریدند یعنی همه جا غیر خدا یار ندیدند 18. همان دست که دادند از همان دست گرفتند هرنکته که گفتند، همان نکته شندیدند 19. جوانی با پدر گفت ای خردمند مرا تعلیم بده پیرانه یک پند
بگفتا نیک مردی کن نه چندان که گردد خیره گرگ تیز دندان 20. دیرآمدی ای نگار سرمست زودت ندهیم دامن از دست
معشوق که دیر دیر بینند باری به از آن که سیر بینند(گلستان سعدی) 21. هفت شهر عشق را عطار گشت ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم(مولانا) 22. خداوندا چه دشوار است انسان بودن و ماندن، دراین دنیا چه سختی می‌کشد آنکس، در این دنیا که انسان است 23. آنچه شیران را کند روبه مزاج ازدواج است، ازدواج است، ازدواج است 24. سرغم عشق بوالهوس را ندهند نور دل پروانه مگس را ندهند 25. عمری باید تا یار آید به کنار این دولت سرمد، همه کس را ندهند(سرمد کاشی) 26. الهی سینه ای ده آتش افروز در آن سینه دل و آندل همه سوز
اللهی سینه‌ای درد آشنا ده دل از هردل که بستانی به ما ده 27. ما سمیعیم و بصیریم وهوش ایم با شما نامحرمان ما ناخوشیم 28. همه دانندگان را هستمعلوم که باشد مستحق پیوسته محروم
ز تو با آنکه استحقاق دارم سر از طوق نوازش طاق دارم
مرا تا دل بود دلبر تو باشی ز جان بگذر که جان پرور تو باشی
ز رعنایی که دارد این نرگس مست نیالاید به دست هرکسی دست 29. تا میتوانی می‌گریز از یار بد یار بد بدتر بود از مار بد
مار بد تنها تورا بر جان زند یار بد برجان و بر ایمان زند 30. آگاه باش عالم هستی زبهر توست غیراز خدا هرآنچه خواهی شکست توست
کسانیکه چشمانشان نبودشان از حرام پرشد همه وجودشان
هرنگاه بود تیری ز حرام که برخود میخورد و نه ناموس دیگران
سلام بر ابراهیم برآن یار خدا همان شهیدی که ز دور باشد هدا
بدان که گفت رسولش ز بهر خدا: عجایب رخ نمایاند در اصلاح نگاه(بهروز-شهید ابراهیم هادی ) 31. گرچه بین منو تو هنوز دیوار است ولی برای رسیدن بهانه بسیار است 32. او منتظر است که ما برگردیم ماییم که در غیبت کبری ماندیم 33. بی قرار توأم در دل تنگم گله هاست آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست
مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین من تو فاصله هاست 34. همواره نبرد حق و باطل برپاست هر روز برای شیعیان عاشوراست
مصداق صحیح لعنت بر یزید امروز شعار مرگ بر آمریکاست 35. از مرز ظریف کفر وایمان میگفت از آدم ودام های شیطان می گفت
در کربلا حسین را می‌کشتند در گوشه حجره شیخ عرفان میگفت 36. بنی آدم اعداء یکدیگرند که در آفرینش نه یک گوهرند
چوروزی به درد آورد روزگار دگر عضو های را نباشد خیال 37. چو مرد سخن نگفته باشد عیب وهنرش نهفته باشد 38. چشم دل باز کن که جان بینی چیزی که نادیدنیست از آن بینی
به اقلیم عشق گر روی آوری، روزی در رمضان توانی وسعت ملک لا مکان بینی 39. خواجه در ابریشم و ما درگلیم عاقبت ای دل همه ما در گلیم 40. باید خریدارم شوی تا من خریدارت شوم وز جان و دل یارم شوی تا من خریدارتت شوم
من نیستم چون دیگران بازیچه بازیگران اول به دست آرم تورا، وانگه گرفتارت شوم 41. ما باده پرستان غم بیهوده نداریم اندیشه ای جز بوده و نابوده نداریم
پاکیزه تر از چشمه ی خورشید منیریم چون شام سیه دامن آلوده نداریم 42. خدایا دل ز مو بستان به زاری نمی‌آید زمو بیمار داری
نمیدونم چرا لب لعلت به خونم چرا تنه است با این آبداری(باباطاهر) 43. مدعی خواست که از بیخ زند ریشه ما غافل ازآنکه خدا هست در اندیشه ما 44. ای بسا محرم که با یک نقطه مجرم می شود زین مثال بس مجرمی، بی نقطه محرم می‌شود 45. ما برای وصل کردن آمدیم، نی برای فصل کردن آمدیم ما درون را بنگریم و حال را، نی برون را بنگریم وقال را 46. اگر برمن نبودش هیچ میلی چرا ظرف مرا بشکست لیلی 47. این جها ن کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید ندا ها را صدا
قطره ای کز جویباری میرود از پی انجام کاری میرود 48. گر رسم شود که مست گیرند در شهر هرآنچه هست گیرند 49. اندر جهان سود بی رنج نیست کسی را که کاهل بود گنج نیست(فردوسی) 50. نابرده رنج گنج میسر نمیشود مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد(سعدی) 51. بازآ، بازآ، باز|آ، هرانچه هستی بازآ گر کافر و گبر و میخانه پرستی بازآ
این درگه ما درگه نومیدی نیست گر صدبار توبه شکستی بازآ 52. درخت دوستی بنشان که کام دل ببار آرد نهال دشمنی برکن که رنج بیشمار دارد 53. نگاهم با نگاهت کرد برخور نمیدانم چرا حالم به هم خورد 54. برو کار می کن مگو چیست کار که سرمایه جاودانیست کار
نگر تا که دهقان دانا چه گفت به فرزندان، چون همی خواست خفت
که میراث خود را بدارید دوست که گنجی پیشینیان اندر اوست
من انرا ندانستم اندر کجاست پژوهیدن و یافتن با شماست
چو شد مهر مه، کشتگه برکنید همه جای آن را زیرو بالا کنید
نمانید ناکنده جایی زباغ بگیرید از آن گنج هرجا سراغ
پدر مرد و پوران به امید گنج به کاویدن دشت بردند رنج
به گاو آهن و بیل کندند زود هم اینجا و هم آنجا و هرجا که بود
قضا را در آن سال از آن خوب شخک زهر تخم برخاست هفتاد تخم
نشد گنج پیدا و لی رنجشان چنان چون پدر گفت شد گنجشان(ملک الشعرای بهار) 55. به مجنون گفت روزی عیب جویی که پیدا کن به از لیلی نکویی
که لیلی گر چه در چشم تو حوریست بهر جزء وی ز حسن او قصوریست
زحئف عیب جو مجنون برآشفت در آن آشفتگی خندان شد و گفت
اگر در دیده مجنون نشینی بغیر از خوبی لیلی نبینی(وحشی بافقی) 56. سخن صیقلگر مرآت روح است سخن مفتاح ابواب فتوح است
سخن گنج است و دل گنجور این رنج وزو میزان عقل و جان کهر سنج(وحشی بافقی) 57. نه چندان بخور که از دهانت برآید نه چندان که از ضعف جانت برآید(گلستان سعدی) 58. غواص اگر اندیشه کند کام نهنگ هرگز نکند در گرانمایه به چنگ(گلستان سعدی) 59. سخن گر شیرین و دلنشین بود سزاوار تصدیق و تحسین بود
چو یکبار گفتی، مگویش باز پس که حلوا را یکبار خوردند بس (گلستان سعدی) 60. امیدوار بود آدمی به خیر کسان مارا به خیر تو امید نیست شر مرسان 61. سخنی در نهان نباید گفت که بر انجمن نشاید گفت(گلستان سعدی) 62. پدر چون درو عمرش منقضی گشت مرا این یک نصیحت کرد و بگذشت
که شهوت آتش است از وی بپرهیز به خود بر، آتش دورزخ مکن تیز
درآن آتش نداری طاقت سوز به صبر آبی برآن آتش زن امروز(گلستان سعدی) 63. تا ندانی که سخن عین صواب است مگوی و آنچه دانی جواب نه نیکوست مگوی(گلستان سعدی) 64. ترحم بر پلنگ تیز دندان ستمکاری بود بر گوسفندان(گلستان سعدی) 65. تا بدانجا رسید دانش من که بدانم که هیج ندانم(گلستان سعدی) 66. گلی گفتم که مشکی یا عبیری که از بوی دلاویز تو مستم
بگفتا من گلی ناچیز بودم ولیکن مدتی با گل نشستم
کمال همنشین در من اثر کرد وگرنه من همان خاکم که هستم(گلستان سعدی) 67. مراد ما نصیحت بود و گفتیم حوالت با خدا کردیم و رفتیم(گلستان سعدی) 68. عاقبت گرگ زاد گرگ شود گرچه با آدمیزاد بزرگ شود(گلستان سعدی) 69. فرق است میان آنکس که یارش در بر با انکه دو چشم انتظارش بر در(گلستان سعدی) 70. بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران 71. برو شادی کن ای یار دل افروز غم فردا نشاید خورد امروز 72. اندک اندک به هم شود بسیار دانه دانه است غله در انبار 73. از دست و زبان که برآید کز عهده شکرش بدر آید 74. ابر وباد و خورشید وفلک در کارند تا تو نانی به کف آری و به غفلت مخوری
همه از بهر تو سرگشته و فرمانبردارند شرط انصاف نباشد که فرمان مبری 75. ای مرغ سحر عشق ز پروانه بیاموز کان سوخته را جان شد و آواز نیامد
این مدعیان در طلبش بی خبرانند کانرا که خبر شد، خبری باز نیامد 76. نوری که خدا برافروزد هر آنکه را خوار بود در کفر ان بسوزد 77. لطف حق با تو مداراها کند چون که از حد بگذرد نا گه رسوایت کند 78. خدایا چنان کن که سرانجام کار تو خوشنود باشی و ما رستگار 79. مدعی گوید که با یک گل نمی‌آید بهار من گلی دارم که دنیا را گلستان می‌کند
نشسته غرق تماشای شیعیان خودش کسی نیامده جز او سر قرار خودش
چه انتظار عجیبیست که شب تا سحر کسی قنوت بگیرد در انتظار خودش 80. خواهید که بسوی دوست پرواز کنید یا که زندگی دوباره آغاز کنید
یک پنجره از اتاق تنهاییتان هر صبح بسوی کربلا باز کنید 81. مارا به جبر هم که شده سر بزیر کن خیری ندیدیم ازین اختیارها 82. خاکستر وجود مرا گگر بدهی به باد از شوقت روی به کربلا کند 83. نشسته ام چون غباری به شوق اذن دخول تو خود بگو نتکانند پادری ها را 84. مبر گمان ز موی سپیدم به عمر دراز که جوان ز حادثه ای پیر می‌شود گاهی 85. شیشه پنجره را باران شست از دل من اما چه کسی نقش تورا خواهد شست 86. به قبرستان گذر کردم کم و بیش بدیدم قبر دولتمند و درویش
نه درویش بی کفن در خاک خفته نه دولت مند برد از یک کفن بیش 87. دانی که خدا چرا تورا داده دو دست من معتقدم که اندر آن سری هست
با یک دست بکار خویشتن پرداز با دست دگر ز دیگران گیری دست 88. چو شادی بکاهد بکاهد روان خرد گردد اندر میان ناتوان 89. ز نیرو بود مرد را راستی ز سستی گژی آید و کاستی(فردوسی) 90. شکر نعمت نعمتت افزون کند کفر آن، نعمت از کفت بیرون کند 91. اگر آنطور که شیرازی بدست آرد دل مارا به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارارا(حافظ) 92. اگر آنطور که شیرازی بدست آرد دل مارا به خال هندویش بخشم، سرو دست و تن و پارا
که انسان هرچه میبخشد زمال خویش میبخشد نه چون حافظ که می بخشد املاک بخارارا(صائب تبریزی) 93. اگر آنطور که شیرازی بدست آرد دل مارا به خال هندویش بخشم تمام روح و اجزارا
که انسان هرچه می بخشد، مثال مرد میبخشد نه چون صائب که میبخشد سرو دست و تن و پارا
سرو دست و تن و پارا به خاک گور می بخشند نه بر آن عاشق شیدا که شیدایی کند بر ما(شهریار) 94. نه جان و روح می بخشم و نه املاک بخارا را مگربنگاه املاکم، چه معنی دارد این کارها
نه حافظ املاکی و نه صائب دست و پاها را فقط اینان میخواستند بگیرند وقت ماهارا
و خال هندویش اصلاً، ندارد ارزشی اصلاً که با جراحی صورت، عمل کردند خال ها را
آدمی پیر چو شد حرص جوان می‌گردد خواب در وقت سحرگاه گران می‌گردد(صائب تبریزی) 95. آن گرسنه کاندر پی نان در به در است گر پندش دهی جای نان، بی ثمر است
با او ز حلال دم مزن یا زحرام کانجا که شکم گرسنه شد، گوش کر است 96. بنام خداوند جان و خرد کزین برتر اندیشه بر نگذرد 97. کم گوی و جز مصلحت خویش مگوی چیزی که نپرسند تو از پیش مگوی
دادند دو گوش و یک زبانت ز آغاز یعنی که دوبشنو ویکی بیش مگوی(خواجه نصیرالدین انصاری-اخلاق ناصری) 98. اظهار عجز پیش ستم پیشگان خطاست اشک کباب موجب طغیان آتش است(صائب تبریزی) 99. ریشه درخت کهنسال از جوان افزون تر است بیشتر دلبسته باشد به دنیا پیر را(صائب تبریزی) 100. درویش و غنی بنده خاک این درند آنانکه غنی ترند محتاج ترند(گلستان سعدی) 101. بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند
چو روزی بدرد آورد روزگار دگر عضو هارا نماند قرار
تو که از محنت دیگران بی غمی نشاید که نامت نهند آدمی(گلستان سعدی) 102. ای زبر دست زیردست آزار گرم تا کی بماند این بازار
چه کار آیدت جهانداری مردنت به که مردم آزاری(گلستان سعدی) 103. چو صد سال گبر آتش فروزد چو یک دم اندرو افتد بسوزد(گلستان سعدی) 104. نماند ستمکار بر روزگار بماند بر او لعنت روزگار(گلستان سعدی) 105. ناسزایی را چون بینی بخت یار عاقلان تسلیم کردند اختیار
چو نداری ناخن درنده تیز با ددان(درندگان)آن به که کم گیری ستیز
هرکه با پولاد بازو پنجه کرد ساعد مسکین خود را رنجه کرد
باش تا دستش ببندد روزگار پس به کام دشمن مغزش برآر(گلستان سعدی) 106. دریاب کنون نعمتت هست به دست کاین نعمت و ملک میرود دست به دست(گلستان سعدی) 107. اگر دانش به روزی در فروزی زنادان، تنگ روزی تر نبودی
به نادانان چنان روزی رسانند که دانا اندرآن عاجز بمانند(گلستان سعدی) 108. ترک دنیا به مردمان آموزند خویشتن سیم و غله اندوزند
عالم آنکس بود که بد نکند نه بگوید به خلق، خود نکند(گلستان سعدی)
- ۰ نظر
- ۰۳ دی ۹۸ ، ۱۲:۳۶
- ۲۶۳ نمایش